نامه ای به مرحوم سید اسماعیل موسوی

درسته که نباید پشت سر مرده حرف زد اما گاهی وقتها اگه حرف نزنی و نگی  نمیشه.آخه عزیز جان این چه وقت مردن بود.این همه سال عمر کردی و گذاشتی گذاشتی درست تو ایام عید عزم رفتن به جهان باقی کردی؟هیچ پیش خودت فکر نکردی که با این کارت چه ضربه مهلکی به جنبش سبز میزنی؟همین جنبشی رو میگم که علی الظاهر پسرت علمدارو سردمدارشه.مگه نمیدونستی که مردم مبارز این روزها سخت گرفتار برگزاری مراسم نوروزن ونیستن که بیان تو مراسمت شرکت کنن؟مگه نمیدونستی که مردم سخت گرفتار تحریم اخراجی های 3 هستن و دارن از جدایی نادر از سیمین حمایت میکنن.ای بابا ...ای بابا...شما دیگه چرا؟اصلا ازتون انتظار نداشتم.شما که سن و سالی ازتون گذشته بودو بقول معروف سردو گرم چشیده روزگار بودین.نمیشد یخورده دندون رو جیگر بذارین و صبر کنین تا جنبش به پیروزی برسه بعد برین که مردم گرفتار نباشن و بتونن تو مراسمت با شکوه حضور پیدا کنن؟

خدا رحمتتون کنه شما پیش خودتون چی خیال کردین؟خیال کردین ملت ایران مثل اون عربهای مصری سوسمار خورن که چهارده_پانزده روز کارو زندگیشون رو ول کنن واستن تو یه میدون تا دیکتاتورشون بره پی کارش؟نه  الهی نور به قبرت بباره.ما همه چیمون رو حساب کتابه.باید وامیستادی تعطیلات تموم بشه /مردم دیدو بازیدشون رو انجام بدن/مازندرانی ها به سریال پایتخت اعتراض کنن/سیزده بدرشون رو برن و به امید پیروزی سبزه گره بزنن/بعد تصمیم به این کار میگرفتی.یا لااقل تو یکی از این سه شنبه های اعتراضی دست به این عمل میزدی.یا وامیستادی تکلیف پسرت معلوم بشه واز حبس خلاصی پیدا کنه بعد.خدا هرچی خاکته عمر زنده ها کنه!!!